It's cruel the wind blowing through the hair
unveiling a pale escape
like the faces of a book
bearing the eternal perpetuity
of the words
and when she fades into
continual heart miseries mournful ghosts
start marching toward isles' sharp edges to
care of the wounds.
bodies are falling, even so far they listened the sound
of the scarlet vision
catching the eyes of immortality
passion they could not resist.
sickness in tears drowned
a mist of disturbance
pledged by the soul
cause when they start to veer
close the wings and soar.

Mania shkon përtej sëmundjes, e prek rëndshëm atë dhe në çdo hapësirë boshe mbjell kaos dhe pavetëdije. Ka ende momente përgjimi të heshtur dhe aq vlues. Netëve hija vret hijen dhe ashtu do ringjallen, mëngjesin apo mbrëmjen e nesërme. S'ka luftë mbijetese; vdes dhe ringjallesh sërish, vdes prapë dhe ashtu shterueshëm merr jetë. ëndërrimet joshin trupin dhe me aq mjaftoi për sot.

Gëlon muri prej tymit. E shprisha edhe ajrin e përgjithshëm. Diçka lëviz vagëll dhe e tillë humb. Kush e di ku shkon. Ndoshta ka qenë Fryma e Shenjtë. E dua qëllimshëm.
Përpjekjet s'janë të kota; për diku shpejtoj hapat. Drejt teje ose hijes. Ose drejt gjurmëve të asaj që zgjati. Drejt fantazmagorive që thur. Dhe në heshtje endet e sprapset.

~ 22.02.2011

There's a dark forest within him. I don't know if he'll escape, but i'm in. Sunny, rainy and misty days i pass there.
There, where even the agony is so sweet; where the winds trouble the two. And an elusive net becomes unbearable; revolting. And me still yearning for it. Nothing more alcoholic than the tears.
The two continue their walk. Partially apathetic. Starring at whatever they can. Glancing the other for an instant.
They walk and they laugh and i kiss him. I love him. In my refuge in him. There's a stillness so beloved.

01.2010


Then:
And we still laugh, we still shall kiss, we still love. Only us.