It's cruel the wind blowing through the hair
unveiling a pale escape
like the faces of a book
bearing the eternal perpetuity
of the words
and when she fades into
continual heart miseries mournful ghosts
start marching toward isles' sharp edges to
care of the wounds.
bodies are falling, even so far they listened the sound
of the scarlet vision
catching the eyes of immortality
passion they could not resist.
sickness in tears drowned
a mist of disturbance
pledged by the soul
cause when they start to veer
close the wings and soar.

Mania shkon përtej sëmundjes, e prek rëndshëm atë dhe në çdo hapësirë boshe mbjell kaos dhe pavetëdije. Ka ende momente përgjimi të heshtur dhe aq vlues. Netëve hija vret hijen dhe ashtu do ringjallen, mëngjesin apo mbrëmjen e nesërme. S'ka luftë mbijetese; vdes dhe ringjallesh sërish, vdes prapë dhe ashtu shterueshëm merr jetë. ëndërrimet joshin trupin dhe me aq mjaftoi për sot.

Gëlon muri prej tymit. E shprisha edhe ajrin e përgjithshëm. Diçka lëviz vagëll dhe e tillë humb. Kush e di ku shkon. Ndoshta ka qenë Fryma e Shenjtë. E dua qëllimshëm.
Përpjekjet s'janë të kota; për diku shpejtoj hapat. Drejt teje ose hijes. Ose drejt gjurmëve të asaj që zgjati. Drejt fantazmagorive që thur. Dhe në heshtje endet e sprapset.

~ 22.02.2011

There's a dark forest within him. I don't know if he'll escape, but i'm in. Sunny, rainy and misty days i pass there.
There, where even the agony is so sweet; where the winds trouble the two. And an elusive net becomes unbearable; revolting. And me still yearning for it. Nothing more alcoholic than the tears.
The two continue their walk. Partially apathetic. Starring at whatever they can. Glancing the other for an instant.
They walk and they laugh and i kiss him. I love him. In my refuge in him. There's a stillness so beloved.

01.2010


Then:
And we still laugh, we still shall kiss, we still love. Only us.

Sai cos'è bello, qui? Guarda: noi camminiamo, lasciamo tutte quelle orme sulla sabbia, e loro restano lì, precise, ordinate. Ma domani, ti alzerai, guarderai questa grande spiaggia e non ci sarà più nulla, un'orma, un segno qualsiasi, niente. Il mare cancella, di notte. La marea nasconde. E' come se non fosse mai passato nessuno. 

E' come se noi non fossimo mai esistiti. 

Se c'è un luogo, al mondo, in cui puoi non pensare a nulla, quel luogo è qui. Non è più terra, non è ancora mare. Non è vita falsa, non è vita vera. 

E' tempo. Tempo che passa. E basta...

-Alessandro Baricco, Oceano Mare 

Torment came to feed the rain

As he laid down comfortless on her bed

Cold and naked; whispering, touching, failing

Trying to forget her vermin buzzing within the head.

He brought the darkness; both brought the pain

Embraced to join the bitter reflection

of a grotesque welter and paleness.

Rain and earth, earth and rain

Fall on me and praise my blame.

Inside of an asylum of dust and sorrow

I got no memories; I carry the throes of a past morbidity;

Of a whole orb doomed in vain.

-27.11.2010

Ishte gjithçka. Dhe ne t'njejten kohe asgje me teper se dy. Perpiqet te largohet, e di. Do jem une. Gjithmone une. S'do shkoje me teper larg; po sikur? Asgje. Besoj (kam dyshime) . Ah, s'me pelqenin shakate qe beja me veten. Edhe kisha frike. S'me pelqejne shakate qe bej me veten. Ende kam frike. Shikoj akoma tej frikes. Hutohem nga forca e ndrydhjes se saj. S'ka brishtesi te ajo; veç nje boshllek qe me çon tej, drejt t'paperfillshmes dhe terheq zvarre gjith' ç'mbetet.

-27.12.2010